پست 51 (زندگی اصلی از آنِ توست)

به نام خدایی که هم درد آفرید و هم درمان

مرا ببخش اگر فکر می کردم بویی از عاطفه نبردی،

مرا ببخش اگر بی دلیل از تو می ترسیدم،

مرا ببخش اگر دید قشنگی نسبت به بودنت نداشتم،

من ندانسته تو را از زندگی کردن در بین ما محروم می کردم. آری، مرا برای تمامِ بد بودن هایم ببخش،

"امروز فهمیدم زندگی اصلی از آنِ توست. تو نفس می کشی با خیالی  راحت،

برای شاد بودنت دلیل نمی خواهی، دل به دریا می زنی و آوازی از سرِ دل می خوانی،

بی دلیل و با کوچکترین دلخوشی ها می خندی، از صمیم قلبت، اما من...

اما منی که ادعای زندگی کردن و عاطفه داشتن  را به دوش می کشم، برای شاد بودنم،

به دنبال صدها دلیل می گردم. برای خندیدنم بهانه می خواهم. من حتی لبخندم از صمیم قلب نیست،

می دانی، بوی نابِ آدم می دهی. ما سالهاست که بوی تظاهر به خود گرفته ایم...."

راستش وظیفه ی سنگینی بر دوش داری. آری، تو باید ما را برای تلخ کردن و 

بستن درهای جامعه به رویت ببخشی. می دانم ما را عفو خواهی کرد، مهربانیت را دیده ام،

قلبت بزرگتر از اینهایی است که من می گویم. . .

بیشتر نوشت: خیلی قشنگ بود، مگه نه؟ این متن قشنگ رو امروز یه نفر برای ویرایش و پرینت آورد، وقتی که خوندمش خیلی ازش خوشم اومد، بی هیچ دلیلی به دلم نشست، شاید چون از دل بلند شده بود؛ به خصوص از اون قسمت هایی که رنگی کردمشون خیلی خوشم اومد، برای همین بهش گفتم که از این متن خیلی خوشم اومده و اگه اشکالی نداشته باشه برای خودم هم کپیش کنم، اونم موافقت کرد و البته خیلی هم خوشحال شد که ازش خوشم اومده؛ انگار که خیالش از این بابت که نکنه متن قشنگی نباشه راحت شده باشه؛ برای شاد بودنت دلیل نمیخواهی، دل به دریا میزنی و آوازی از سرِ دل میخوانی . . . ما سال هاست که بوی تظاهر به خود گرفته ایم . . . زندگی اصلی از آنِ توست.

بابک

شنبه، 7 دی 92